In Memoriam Michaël Schouwenaar (1944 – 2018)
Uitbundig, enthousiast, toegewijd, geïnspireerd.
Dienstbaar, enorm dienstbaar, veelal goedgehumeurd, bevlogen, zeer hulpvaardig.
Gebroederlijk, ruimhartig, met liefde voor de natuur, ecologisch ingesteld, vaak afgestemd, maar soms even niet, zeer associatief.
En ja, ook eigenwijs, vaak chaotisch en soms een tikje dominant op zijn tijd.
Michaël…, hij was het allemaal.
Met een enorm vermogen om zijn liefde voor zijn medemens en plezier in het leven tot uitdrukking te brengen.
Michaël gaf aan het Soefisme en de wereld om hem heen zijn speciale klank en kleur. Vaak was het een feest om bij hem in de buurt te mogen zijn. Hij is gewoonweg onvervangbaar…
Wat zullen we hem missen!
Wie had gedacht dat zo snel na het interview met Michaël in Soefi Gedachte van maart 2018 een In Memoriam zou zijn te lezen?
Hoewel hij geen actieve doodswens had, werd hij wel nieuwsgierig, vertelde hij. Dat zijn nieuwsgierigheid binnen een jaar zou worden bevredigd had niemand gedacht.
Op 7 december 2018, vroeg in de ochtend, heeft Michaël zijn reis voortgezet in de wereld van de ziel. Naar het door hem geloofde land, zoals hij zelf uitdrukte.
Michaël was een echt mensenmens, een groepsmens. Vrijwel zijn hele volwassen leven speelde zich af in groepen, waar hij verbondenheid zocht; de samenwerking en de Eenheid.
Het verlangen van Michaël naar een wereld vol licht en liefde was groot en de boodschap van het Soefisme sloot daar prachtig op aan.
In het Soefiwerk kon Michaël dit verlangen naar eenheid, licht en liefde vormgeven.
Eerst in Den Helder als fluitist bij de diensten en vanaf 1992 als centrumleider van centrum Alkmaar.
Dat deed hij met een enorme bevlogenheid, enthousiasme en toewijding. Niet alleen voor de bezoekers van de kerk, maar vooral voor God zelf.
Toen een aantal jaar geleden het bezoekersaantal terugliep en we per dienst soms maar één, twee of maximaal drie mensen van buiten op bezoek kregen, stelden centrumleden de vraag of de investering in tijd nog wel voldoende opleverde. Werd het niet tijd om de afdeling te sluiten, werd voorzichtig geopperd.
Voor Michaël was dat geen vraag; de Universele Eredienst is een dienst voor God. En als daar één of twee mensen door (aan)geraakt worden, dan is dat prachtig, maar de dienstbaarheid aan God, de toewijding aan God, het instrument te zijn voor God en de Boodschap stond voorop, ongeacht het aantal bezoekers.
In 2002 stond Michaël aan de wieg van de SUN, de Soefi Uitwisseling Nederland. De SUN werd gevormd door de vijf actieve Soefi organisaties in Nederland en was ontstaan vanuit het initiatief om op 5 februari 2002 gezamenlijk de 75e Visalatday te herdenken.
Michaël zag alle Soefi organisaties als Facetten van Eenheid, net als de Ene diamant die haar glans en schittering verkrijgt door de verschillende facetten.
Later heeft Michaël zich heel actief ingezet voor de Federation, de internationale samenwerking tussen de soefi-organisaties.
Hij heeft heel veel gereisd voor het Soefisme, was op vele plaatsen te vinden en viel altijd wel op; door zijn spreken, door zijn dansen, door wie hij was.
Vanaf het jaar 2000 ongeveer, heeft Michaël zijn eigen ‘oecumenische’ zomerweken georganiseerd, op Vatrop aan de Waddenzee. Hier had Michaël in de loop der jaren een kleine hectare braakliggend terrein met een oude vismeelfabriek omgetoverd tot een paradijs; de Michaëlshof. Door een groepje soefi’s ooit tot ‘de Hof van Heden’ omgedoopt.
De maaltijden werden genuttigd in een oude legertent. En de groepsactiviteiten vonden plaats in de Westwing, de knusse, maar intussen in redelijk muffe staat geraakte groepsruimte.
Michaël wist altijd zo’n enorm gevoel van welkom te creëren dat alle ongemak daarbij verdampte als frisse ochtenddauw op een zomerdag.
Ook was Michaël een zeer geliefd spreker door het hele land. Zodra de oogst van de Michaëlshof binnen was, stond de agenda van Michaël volgepland met spreekbeurten in het land. Met de aarde van de Michaëlshof nog onder zijn nagels, heeft hij velen geïnspireerd.
Ook had hij zijn eigen Hartengroep in Den Haag en door de jaren heen heeft hij vele moerieds begeleid.
Sommigen zagen Michaël als een leraar. Michaël zag dat zelf anders.
Voor Michaël persoonlijk heeft het Soefisme hem juist geleerd nederig te zijn.
Geestelijk leren richt zich op een waarachtig en oprecht mens te worden, zei hij, en inzicht te krijgen in de eigen natuur en die van je medemensen.
Leven op aarde is volgens Michaël levenslang leren en dus ook levenslang leerling zijn, vanaf de geboorte tot de dood. We zijn allemaal leerling op het pad, zei hij, ongeacht hoelang we het Soefipad al bewandelen.
En iedereen die we in ons leven ontmoeten kan ons tot leraar zijn, of dat nu de buurvrouw is, een familielid, een vriend, een medesoefi, dat maakt niet uit. Michaël was nooit bang om zijn eigen tekortkomingen te laten zien en te vertellen over zijn eigen worsteling daarmee.
Er is moed voor nodig om dat zo te zien en te doen. Moed en nederigheid.
Dikwijls zei hij ook dat hij van zijn moerieds net zo veel leerde als zij van hem. Die gelijkwaardigheid, was kenmerkend en maakte Michaël zo geliefd.
Michaël hield van mensen. Zonder enige twijfel. Hij hield van mensen en was oprecht geïnteresseerd. Hij heeft veel mensen geholpen van zichzelf te houden. Die kwaliteit had hij.
Michaël heeft laten zien dat we volmaakt kunnen houden van mensen die niet volmaakt zijn.
